در مسیر توسعه فردی

1) این نوشته را تپل و مفصل نوشته ام. پر است از خاطرات شخصی و استدلال ها خودتراشیده. نیمه پر لیوان را می شود اینطور دید که طولانی بودنش نشانه غنی و ناب بودن است. اما نیمه خالی لیوان، نشان می دهد که نویسنده شبیه مادربزرگ ها برای رساندن مفاهیمی که در ذهن داشته، هرچه…

پرده اول سال 2007 است. جاشوا بل گوشه مترو می ایستد، ویلونش را دستش می گیرد و شروع به نواختن می کند. چند صد نفر آدم  از کنارش رد می شوند و سراسیمه عبور می کنند. از  نواختن در مترو چقدر در می آورد؟ 32 دلار. ویولنی که دستش گرفته چقدر قیمت دارد؟ 3 و…

مردم شهری که من در آن زندگی می کنم لهجه دارند؛ مردم شهر بغلی ما هم همینطور. اصلا اگر حرف زدن مردم تهران را به عنوان فارسی معیار در نظر بگیریم، زبان فارسی در اغلب شهرهای ایران می شود فارسیِ لهجه دار. من به دلایلی از همان بچگی به فارسی معیارِ تهرانیِ بی لهجه صحبت…

پرده اول: سال ها پیش کسی را می شناختم که یک عالمه کتاب در مورد ازدواج  و موفقیت در زندگی مشترک خوانده بود. این کارش برایم خیلی جالب و تا حد زیادی تبدیل به الگو شده بود تا این که  یک بار اعتراف کرد که توی این کتاب هایی که خوانده، چیزهایی هم بوده در…

دو سه سالی هست که سعی می کنم موقع قضاوت کردن در مورد آدما گرفتار استریوتایپ نشم.  احتمالا دلیلش اینه که چون خودم زیاد قربانی این مدل تفکر شدم حواسم هست که کمتر دیگران را قربانی کنم. خلاصه که لااقل سعی می کنم آگاهانه کسی رو برمبنای جامعه ای که بهش تعلق داره قضاوت نکنم،…

خاله‌ی ثمین در حالی که همزمان هم حرص می‌خورد هم غصه، زیر لب تکرار می‌کرد: “وقتی توی یه کاری نه میاد، نباید بیخود اصرار کرد. این همه بابای ثمین گفت نمی خواد امروز بریما،  مامانش قبول نکرد، بیا حالا اینم نتیجه ش” دخترخاله‌ی ثمین معتقد بود: “عمو پاش درد می‌کرد این نشونه بود که نباید‌‌رفتن”…